မဂင်္လာရှိေသာ ေန့ရက်များ သို့မဟုတ် မဂင်္လာဓါရဏကထာဆိုတဲ့ကျမ်းမှာ မဟာေဗာဓိြမိုင်ဆရာေတာ်က “ဗာဟုသစ္စဥ္စ၊ သိပ္ပဥ္စ” မဂင်္လာေတွကို အြကားအြမင် ဗဟုသုတုများနှင့်လည်း ြပည့်စံုေစ၊ လက်မှုပညာလည်း တတ်ကျွမ်းေနေစလို့ အဓိပ္ပါယ်ဖွင့်ဆိုေတာ် မူထားပါတယ်။ ဆရာေတာ်ဘုရားြကီးက “မျက်စိနှင့် နား၊ အြမဲတံခါးဖွင့်ထားပါ” လို့ မိန့်ေတာ်မူပါတယ်။
အြကားအြမင်ဗဟုသုတ ဘယ်ေလာက်များရမလဲ?
၁။ တိုင်းြပည်အေြကာင်း ေကာင်းေကာင်းသိေနေစရမည်။
၂။ စီးပွားေရးအေြကာင်း ေကာင်းေကာင်းရိပ်မိေနေစရမည်။
၃။ လူမှုေရးအေြကာင်း ေကာင်းေကာင်း နားလည်ေနေစရမည်။
အဲဒီလိုဆိုထားေတာ့ နိုင်ငံေရး၊ စီးပွားေရး၊ လူမှုေရး ကုန်ပါေရာလား။ ဒီ ၃ ချက်ကို ကျွမ်းကျင်ေနရင် ဘယ်ေနရာေနေန၊ ဘယ်ြပည်ေရာက်ေရာက် လူေတာ်ပဲ။ အဲဒီသံုးခုစလံုးဟာ အြမဲတမ်း သက်ဝင်လှုပ်ရှားေနတတ်တယ်။
ေရှးက နိုင်ငံေရးကို “ြကက်ဥအေရာင် တိမ်ေတာင်သဖွယ်” လို့ တင်စားခဲ့ြကတယ်။ စီးပွားေရးမှာ ဒီေန့ဒီပစ္စည်း အသံုးတွင်ကျယ်ေနေပမယ့် ေနာက်ရက်မှာ သူ့ထက်သာတဲ့ပစ္စည်းဝင်လာရင် ေနာက်ေကာက်ကျတတ်တယ်။ ကျီးအစာစားသလိုပဲ ကိုယ့်အလုပ်ကိုယ်လုပ်ေနရာက ဘယ်သူေတွဘာလုပ်ေနသလဲဆိုတာ အြမဲအကဲခတ်ေနရတယ်။ မဟုတ်ရင် “စီးပွားေရး၊ လူအိုရံု”ထဲ ေရာက်သွားတတ်တယ်။ ကိုယ့်စီးပွားေရး အြမဲတမ်း နုပျိုလန်းဆန်းေနချင်ရင် အြမဲ မျက်စိနှင့်နားကို ဖွင့်ထားဖို့လိုတယ်။ အရည်အေသွး ေကာင်းသည်ထက်ေကာင်းေအာင် “သုေတသနြပုမှု” လိုတယ်။ စားသံုးသူကို မလိမ်ချင်ရဘူး။
လူမှုေရးမှာလည်းဘဲ လူကိုလူလို ဆက်ဆံရမယ်။ စာေပကရတဲ့အေတွ့အြကံုေတွ၊ ဗဟုသုတေတွကို ဝိဇ္ဇာပညာရပ်လို့ဆိုရင် သူနဲ့ယှဉ်တွဲြပီး လက်ေတွ့အသံုးချစရာေတွကို သိပ္ပံပညာ ဒါမှမဟုတ် လက်မှုပညာလို့ဆိုနိုင်တယ်။ ဒီေနရာမှာလည်း မဂင်္လာသုတ်ကို ဆရာေတာ်ဘုရားြကီးက ေသးေသးြကီးြကီး အြပစ်ကင်းမယ့်အလုပ်မျိုးဆို လက်ရာေြမာက်ေနပါေစ၊ ကိုယ်ကျင့်မပျက်မယ့် အလုပ်မျိုးဆို မရှက်မေြကာက်ပါေလနှင့်။ တတ်ြပီးလက်မှုပညာကို မေလးမစား၊ မကိုင်တွယ်ပါေလနှင့်။ အဲဒီသံုးချက်ကို လိုက်နာနိုင်ရင် ေလာကနိဗ္ဗာန်ဆိုတာ ေြပးမလွတ်ေတာ့ဘူးလို့မိန့်မှာေတာ်မူပါတယ်။
တေလာက စာေရးဆရာ ေရာဘတ်တီကီယိုဆာကီရဲ့စာအုပ်ေတွဖတ်မိတယ်။ သူ့အေရးအသားေတွထဲမှာ မခံချင်စရာေတွရှိေနေပမယ့် အမှန်ေတွများတယ်။ ဥပမာ သူက ကျွန်ေတာ်တို့လို ဟိုစပ်စပ်ဒီစပ်စပ်သမားေတွအတွက် အေရးအြကီးဆံုးက အလွတ်ရေအာင်ကျက်ဖို့နဲ့ အမျိုးစံုေအာင်ကျက်ဖို့ဘဲတဲ့။ မခံချင်စရာပါ။ ဒါေပမယ့် အမှန်ေတွပါေနတယ်။ စာေမးပွဲဆိုတာ ဘွဲ့ေတွ၊ လက်မှတ်ေတွ၊ ဒီဂရီေတွဆိုတာဟာလည်း အများအားြဖင့် သင်ထားတာကို ဘယ်ေလာက်မှတ်မိသလဲလို့ ြပန်ေမးတာေတွများတယ်။ ဒါေတာင်သိပ်ြပီး မှတ်ချင်ကျက်ချင်ြကတာမဟုတ်ဘူး။ တကယ်တမ်း ေလာကကို ရင်ဆိုင်၊ ဘဝနဲ့ထိေတွ့တဲ့အခါမှာ အလွတ်ကျက်ထားတာေတွနဲ့မလံုေလာက်ပါဘူး။
ဗီယက်နမ်စစ်ပွဲသွားတိုက်မယ့် တိုက်ေလယာဉ်မှူးတစ်ေယာက်ကို ပထမဆံုးက ေလေြကာင်းသင်ေကျာင်းမှာ ေလ့ကျင့်ေပးတယ်။ သင်တန်းဆင်းလက်မှတ်ရလာေတာ့ ေြမာက်ြကွေြမာက်ြကွနဲ့ေပါ့။ လက်ေတွ့တာဝန်ေပးေပးချင်း သက်ဆိုင်ရာတာဝန်ရှိသူက အေရးေပါ်အေြခအေနနဲ့ြကံုရင် ဘာလုပ်ရမယ်ဆိုတာ သိလားလို့ေမးေတာ့ ေမးရေကာင်းလားဆိုြပီး စိတ်ေတွဆိုးလို့ ချေရးစမ်းဆိုေတာ့လည်း တစ်ခုမကျန် ြပန်ေြဖနိုင်တယ်။
ဒါနဲ့လက်ေတွ့စမ်းြကည့်ရေအာင်ဆိုြပီး ေလယာဉ်ပျံေမာင်းြကည့်တယ်။ ဒါေလးများေပါ့ေလ။ ေနာက်အဲဒီစမ်းသပ်တဲ့အရာရှိက စက်ရပ်ပစ်လိုက်တယ်။ ဘယ်ေြပာေကာင်းမလဲ ေလယာဉ်က ဦးစိုက်ြပီး ဆင်းေနေတာ့တာေပါ့။ စမ်းသပ်တဲ့အရာရှိက ေအးေအးေဆးေဆးပါပဲ။ အစမ်းသပ်ခံရတဲ့ပုဂ္ဂိုလ်က ဘယ်ကစလုပ်ရမှန်းေတာင် မသိပါဘူး။ ေနာက်ဆံုးမှာ စမ်းသပ်တဲ့အရာရှိကပဲ ေလယာဉ်ကိုအချိန်မီ ြပန်ထိန်းလိုက်ရတယ်။ ေစာေစာက အလွတ်ရထားတဲ့စာေတွ ဘယ်ေရာက်ကုန်ြပီလဲ။
ဒီေတာ့ စမ်းသပ်တဲ့အရာရှိက စကားတစ်ခွန်းေြပာြပတယ်။ ဒီစကားကို ပိုင်းေလာ့တစ်ေယာက်အတွက် ေြပာေပမယ့် ကျန်တဲ့ ကျွန်ေတာ်တို့တစ်ေတွနဲ့လဲ ပတ်သတ်ေနတယ်။
“သူများ သတ်လို့ေသမှာမဟုတ်ဘူး။ ကိုယ်ညံ့တာ၊ ကိုယ့်အရည်အချင်းမြပည့်တာေတွေြကာင့် ေသမှာတဲ့။” ကျွန်ေတာ်တို့တစ်ေတွဟာ မဂင်္လာရှိတဲ့ ေန့ရက်များကို လိုချင်ရင် မြပည့်တာေတွ၊ အားနည်းချက်ေတွကို ြပုြပင်ဖို့ကိုယ်မသိေသးတာ မတတ်ေသးတာေတွကို ေလ့လာဆည်းပူးဖို့အများြကီးလိုပါအံုးမယ်။
ဘယ်သူြဖစ်ြဖစ် အလွတ်ကျက်နိုင်၊ ြပန်ဆိုနိုင်ြကတာချည်းဘဲ။ ဒါေပမယ့် တကယ့်တကယ် အေရးရယ် အေြကာင်းရယ်ဆိုရင် ြပန်စဉ်းစားေနရေသး။ ဘယ်ကစလို့ စရမှန်းမသိ ြဖစ်ေနေသးရင်ေတာ့ တကယ် မသိေသးမတတ်ေသးတာ အမှန်ပါ။ အလွတ်ရတာဟာ တကယ်သိတာမဟုတ်ဘူး။ အေရးေပါ် အေြခအေနေတွကို သာမန်အေြခအေနလို သေဘာထား ေလ့ကျင့်ေပးနိုင်မှ အေြကာက်တရားရဲ့ေနရာမှာ အရည်အချင်းေတွ၊ အရည်အေသွးေတွ ဝင်လာမှ အတ္တြကီးမှု၊ မာနြကီးမှုရဲ့ေနရာမှာ စိတ်ချယံုြကည်မှုေတွဝင်လာမှ တကယ်တတ်၊ တကယ်သိလို့ဆိုနိုင်မယ်။
တကယ်ေတာ့ ေလာကီလူ့ေဘာင်မှာ ရှင်သန်ရပ်တည်နိုင်ဖို့အတွက် အလွတ်ကျက် မှတ်မိတာထက် ပိုတဲ့ အေြခခံစွမ်းရည်ေတွ လိုအပ်ပါတယ်။ အနည်းဆံုး အဲဒီစွမ်းရည်ေတွရေအာင် ဘယ်လိုေလ့လာဆည်းပူးမလဲဆိုတာက စရပါမယ်။ ြပီးရင် ေရထဲမိုးထဲမှာ ချက်ချင်းတုန့်ြပန် ေဆာင်ရွက်နိုင်တဲ့အထိ ေလ့လာရ၊ ဆည်းပူးရ၊ ေလ့ကျင့်ထားရပါမယ်။
အခုလိုေြပာလို့ ေလ့လာဆည်းပူးရာမှာ အလွတ်မကျက်ရဘူး၊ မှတ်သားမထားရဘူးလို့ ဆိုလိုတာမဟုတ်ပါဘူး။ အချက်အလက်ေတွကို ဦးေနှာက်ထဲမှာ မှတ်သားထားတာဟာ ကွန်ပျူတာတစ်လံုးထဲ အချက်အလက်ေတွထည့်ထားတာနှင့်တူပါတယ်။ ဒီကတဆင့် အာရံုငါးပါး အပါအဝင် လက်ေတွ့အေတွ့အြကံုေတွကို ြမင်တာနှင့်သိ၊ ြကားတာနှင့်လုပ်တတ်တာမျိုးေတွ၊ အာရံုေြကာေတွရဲ့နိုးြကားတက်ြကွမှုေတွလိုအပ်ပါတယ်။ ြပီးေတာ့ခံစားရမှုေတွ၊ မသိစိတ်ေတွရဲ့ဆည်းပူးေလ့လာမှုေတွလဲ ရရှိပါမယ်။ ေပျာ်စရာ၊ ေြကာက်စရာ၊ ချစ်ခင်စရာ၊ ြကင်နာသနားစရာ၊ ဝမ်းေြမာက်စရာေတွကို ဘယ်လိုရင်ဆိုင်မလဲ ဆိုတာဟာလဲ ေလ့လာဆည်းပူးအပ်ပါတယ်။ တစ်ခုတည်းေရွးြပီး ေလ့လာဆည်းပူးတာမျိုးဟာ အဓိပ္ပါယ်မြပည့်စံုပါဘူး။
ေလ့လာဆည်းပူးရာမှာ ဘယ်လိုေလ့လာဆည်းပူးရမယ်ဆိုတာ အေရးအြကီးဆံုးပါ။ တကယ်ေတာ့ ဘဝဆိုတဲ့ေကျာင်းဟာ စာသင်ေကျာင်းထက် ပညာေတွအများြကီး ေပးေနတာပါ။ ငယ်ငယ်က စက်ဘီးစီးသင်တဲ့အေြကာင်း ြပန်စဉ်းစားြကည့်မိတယ်။ စက်ဘီးစီးသင်ရေတာ့မယ်ဆိုေတာ့ ေပျာ်လိုက်၊ တက်ြကွလိုက်တယ်ြဖစ်ြခင်းေပါ့။ ခုေနအခါ ဘာသာရပ်တစ်ခု၊ အေြကာင်းအရာတစ်ခုကို ေလ့လာေတာ့မယ်ဆိုရင် စက်ဘီးစီးသင်တုန်းကေလာက် စိတ်အားထက်သန်မှုမျိုး ရှိေသးရဲ့လား စဉ်းစားစရာပါ။
ဝမ်းသာေပမယ့် စက်ဘီးစီးသင်တာ၊ ဘာေတွလုပ်ရကိုင်ရမယ်ဆိုတာ၊ ဘာေတွ ဆည်းပူးေလ့လာရမယ်ဆိုတာ မသိပါဘူး။ စက်ဘီ စ စီးြကည့်တယ်။ လဲတယ်။ အဲဒီေတာ့မှ ကိုယ်မသိေသးတာေတွ ဘာေတွရှိေနေသးတယ်ဆိုတာ သိလာတယ်။ ေနာက်ေတာ့ လဲလိုက်၊ ြပန်ထလိုက်၊ ြပန်စီးလိုက်၊ လဲလိုက် လုပ်ပါများလာေတာ့ မှားတာေတွြပင်လာနိုင်တယ်။ စက်ဘီးစီးတက်လာတယ်။ ဘယ်လိုလုပ်ရင် လဲတယ်။ ေြဖာင့်ေြဖာင့်စီးချင်ရင် ဘယ်လို၊ ေကွ့ချင်ရင်ဘယ်လိုဆိုတာ သိလာတယ်။ ဒါေပမယ့် ဒီအဆင့်ဟာ တကယ်တတ်တာ မဟုတ်ေသးဘူး။
ကိုယ်သိထား၊ တတ်ထားတာေတွကို အေရးရယ် အေြကာင်းရယ်မှာ ထုတ်သံုးနိုင်တယ်။ စက်ဘီးစီးဖို့အေရး ဘာမှစဉ်းစားေနစရာမလိုေတာ့ဘူး။ ကုန်ကုန်ေြပာရရင် တတ်လို့တတ်မှန်းေတာင်မသိ၊ သတိမရေတာ့ဘဲ တက်စီးနိုင်တယ်။ ဘယ်အေြကာင်းအရာြဖစ်ြဖစ် ဒီအဆင့်ေလးဆင့်ကို ြဖတ်သန်းရတယ်။ ပညအလိုက်၊ လူအလိုက် အချိန်ယူရတာ ကွာြခားမှုေတာ့ရှိတယ်။ ဒါေပမယ့် ေယဘူယျအားြဖင့် ဒီအတိုင်းဘဲ။ “ဒူးလည်းကွဲေရာ၊ စက်ဘီးစီးလက်တတ်ေရာ” ဆိုတဲ့စကားရှိတယ်။ အမှားေတွေတွ့ အမှားေတွြပင်ြပီးမှ တတ်ကျွမ်းနားလည်သူြဖစ်လာတာပါ။ မှားရမှာေြကာက်သူ၊ စင်းလံုးေချာြဖစ်ချင်သူေတွ၊ အမှားေတွကို မြပင်မဆင် တေပွ့တပိုက် တယုတယထားချင်သူေတွဟာ တတ်ကျွမ်းသူေတွ ြဖစ်မလာနိုင်ပါဘူး။
ုဟုတ်ကဲ့။ ပညာေခတ်ြကီးမှာ မသိတာ မတတ်တာေတွ ဝန်ခံရင်း၊ မှားရဲရင်း၊ ြပင်ဆင်ရင်းနဲ့ မဂင်္လာရှိေသာ ေန့ရက်များကို ြဖတ်သန်းြကရမှာ ြဖစ်ေြကာင်းပါ။
(ဆက်လက်ေဖာ်ြပပါမည်။)
ခင်ေမာင်ညို(ေဘာဂေဗဒ) နှင့် မအိမ်သူ တို့ ေရးသားေသာစီးပွားေရးြပဿနာများနှင့် ဗုဒ္ဓဝါဒ စာအုပ်မှ
0 comments:
Post a Comment